kostarchon

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημεριδα “Τα Χανιωτικα Νεα” στις 9 Ιανουαριου 2018.

Ενα μεγάλο μέρος των Ελλήνων άρχισε να υποβαθμίζεται οικονομικά και κοινωνικά εδώ και 8 χρόνια, με γρήγορο ρυθμό και χωρίς τέλος, λόγω της βαθειάς κρίσης χρέους αλλά και του τρόπου που οι πολιτικές του ηγεσίες επέλεξαν να επαναφέρουν την οικονομία της χώρας στη λεγόμενη ανάπτυξη.

Ενός χρέους το οποίο εάν είχε αναταχθεί σε εύθεία σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που το παράγει, θα κλώνιζε επικίνδυνα το αντιδημοκρατικό, αντιλαϊκό οικοδόμημα της Ε.Ε. καί τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που δρουν εις βάρος της ειρήνης και της εργασίας.

Την αποδοχή των όρων των δανειστών ακολούθησαν τα κοινοβουλευτικά κόμματα πλην του ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ παραμένει σταθερά αντίθετο στην είσοδο της χώρας στην Ε.Ε. και την ευρωατλαντική στρατιωτική συμμαχία. Η Χ.Α. τάχθηκε με το δικό της τρόπο υπέρ της μνημονιακής πολιτικής: Ενώ την αρνήθηκε στα λόγια, έγινε στη πράξη το προχωρημένο φυλάκιο της.

Στο κοινοβουλευτικό επίπεδο δρα ένα πλειοψηφικό ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ που δεν είναι εύκολα αντιληπτό στους πολίτες, γιατί αποσιωπάται από την πλειοψηφία των ΜΜΕ και τους φορείς που το υπηρετούν. Η διαχείριση των μεταρρυθμίσεων στο όνομα του μνημονιακού εκσυγχρονισμού, οι ιδιωτικοποιήσεις, η στήριξη της αντιλαικής ευρωπαίκης ολοκλήρωσης και η υπεράσπιση της κοινωνίας από τον ακραίο κινδυνο της Χ.Α. εμφανίζεται ως η ουσία της υπόστασής του.

Ο αυτοματισμός με τον οποίο αντέδρασε η συντήρηση του συστήματος, μαζί και ο ξένος παράγοντας, έδωσαν ταχύτατα μορφή στο μνημονιακό μέτωπο, για να υπηρετήσει χωρίς αντίσταση τις νεοφιλελεύθερες εντολές των δανειστών, ενώ η προπαγάνδα κατόρθωσε να κατατάξει κομματικά τους πολίτες σ’ ένα γρίφο μασκαρεμένης διαφορετικότητας.

Ταυτόχρονα, οι κατ’ όνομα συνεταίροι, φίλοι, σύμμαχοι, επενδυτές και χρηματοδότες βεβαιώνουν ότι η Ελλάδα είναι για όλους χρήσιμη και αξίζει να παραμείνει στον πυρήνα της Ε.Ε. υπό τους όρους των δανειστών. Συμμετέχουν μάλιστα ενεργά δημιουργώντας ΑΟΖ, γεωτρήσεις, νέες στρατιωτικές βάσεις, αξιόμαχο οπλισμό και τόσα άλλα που η υλοποίησή τους φέρνει ατέλειωτες απαιτήσεις εις βάρος των λαικών τάξεων και της δημοκρατίας.

Με την εμπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ στο μέτωπο της αδιέξοδης μνημονιακής αντιλαϊκής πολιτικής, μια νέα μεγάλη ομάδα πολιτών αναγνωρίζει πλέον ως απάτη τη λεγόμενη προοδευτικότητα του ευρωμονόδρομου και τάσσεται στην αναζήτηση λύσεων, μακράν της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative=δεν υπάρχει άλλη λύση) που αν ακυρωθεί θα ανατρέψει όλο το φάσμα της ενωσιακής πολιτικής.

Το μέτωπο αυτό προωθεί την απατηλή ελπίδα επανάκτησης του παλαιότερου επιπέδου ζωής με την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, την ιδιωτικότητα και την ανταγωνιστηκότητα, απορρίπτοντας τη συλλογικότητα και την κοινοκτημοσύνη, δημιουργώντας μια κοινωνία υπόδουλη στην εκμετάλευση των ισχυρών. Οι δε ψευτο-αναλύσεις της συλλογικής ευθύνης για τα αίτια της κρίσης πέφτει εξίσου σ’ όλους τους πολίτες, ως η ενοχή του “όλοι μαζί τα φάγαμε”.

Το μοντέλο της διάσωσης έχει σκοπό να ανακυκλώνει για πολλά ακόμη χρόνια το όφελος των δανειστών με όχημα το μνημονιακό μέτωπο, ενοχοποιώντας ταυτόχρονα την πλειοψηφία των Ελλήνων για τα δεινά του τόπου. Παρ’ όλες όμως τις προσπάθειες εδραίωσης νέων κοινωνικών ισορροπιών, η καλοπέραση των ολίγων αδυνατεί να ισορροπήσει την κακουχία των πολλών.

Η κοινωνική εμπιστοσύνη σε όλα μαζί τα κόμματα και τους φορείς σήμερα, που δεν συμμετέχουν στο μνημονιακό μέτωπο, δυστυχώς καταγράφεται δυσανάλογα μικρή, αναδεικνύοντας την αποτυχία προσφοράς μιας κατανοητής και την ίδια ώρα ενωτικής πρότασης για να κινητοποιήσει το μεγάλο μέρος του πληθυσμού που μαστίζεται από τα δεινά της κρίσης.

Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να σχηματιστεί ένα ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, στις κρίσεις, τα χρέη και τους δανεισμούς, στην αγωνία της επιβίωσης, στην ανισότητα, τη φτώχεια, τη μετανάστευση και  τους πολέμους. Ομάδες δημιουργίας μετώπου έδρασαν στον κοινωνικό χώρο που συσπείρωνε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να γίνει εξουσία. Η ηγετική του ομάδα όμως, σαν έτοιμη από καίρο, συνέχισε την πολιτική των προκατόχων της και τους αφάνισε.

Η ενότητα με σοσιαλιστική προοπτική πρέπει να βρει κοινό βηματισμό για θα δώσει δύναμη αντίστασης, μέσω συμμαχιών και ενοποιήσεων, αμοιβαίων υποχωρήσεων, προκειμένου να παράξει μια ισχυρή κοινωνική και πολιτική παρουσία, υπερασπιζόμενη το δίκαιο της πλειοψηφίας προς όφελος της εργασίας. Πρέπει να αποδέχεται την διαφορετικότητα απόψεων, τη συμμετοχή σε κόμματα κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά, σε κινηματικές πρωτοβουλίες, σε συνδικαλιστικές δράσεις και στην παραγωγή πολιτικο-ιδεολογικών αναλύσεων. Ο σχηματισμός του μετώπου για ενότητα και αγώνα δεν θα γίνει ως συμπόρευση με την Α, Β ή Γ ηγετική πυραμίδα μια που δεν αποδέχεται το πολιτικό αλάθητο ατόμων και ομάδων.

Ζητούμενο είναι η δημιουργία κοινής πλατφόρμας στη δράση, σε θέματα μεγάλου κοινωνικού ενδιαφέροντος όπως οι πλειστηριασμοί, η παραχώρηση δημόσιας περιουσίας, η φτωχοποίηση των μεσαίων και χαμηλών τάξεων, η οικονομική και κοινωνική ανέχεια των ανέργων και άλλων.

Η κοινή δράση των πολιτών αυτού του μετώπου θα φέρει πιο κοντά τις πολιτικές ηγεσίες που οφείλουν να σταθούν στο πλευρό του, οι οποίες θα μπορέσουν να μεγιστοποιήσουν ποσοτικά και ποιοτικά την πολιτική συνειδητότητα των πολιτών, κάτι που οφείλει να είναι ένας από τους κυρίαρχους λόγους ύπαρξής τους, αγκαλιάζοντας και αυτούς που δεν ανήκουν στον κλειστό πυρήνα της επιρροής τους.

Η στόχευση πρέπει να προσανατολιστεί στον δρόμο για τη σοσιαλιστική κοινωνία και στον νέο άνθρωπό της, όπου σαν πρώτη κατάκτηση θα είναι τα λαϊκά στρώματα να μην παράγουν μόνο, αλλά να έχουν μαζί καί ευθύνη για το είδος, την ποιότητα, την ποσότητα, τη χρήση, τις μεθόδους καθώς και το μοίρασμά τους σε μια κοινωνία που δεν θα είναι σκλάβα της ιδιοκτησίας καί των συνόρων.

Ο Κωνσταντίνος Εμμ. Αρχοντάκης γεννήθηκε στην Κρήτη το 1953. Είναι πτυχιούχος Ιατρικής (1978), ειδικευμένος Παθολόγος (1985) και φέρει το τίτλο του ιατρού εργασίας. Εκπαιδεύτηκε  στο βελονισμό (Dr.Ac.) στη Σρι Λάνκα το 1995. Εργάζεται ως οικογενειακός ιατρός και ιατρός εργασίας στα Χανιά. Χρησιμοποιεί συμβατικές και εναλλακτικές ιατρικές προσεγγίσεις και θεραπείες στην καθ ημέρα πράξη. Ο ιατρός Κ. Αρχοντάκης υπήρξε εκλεγμένο μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου, της Ιατρικής Εταιρείας  και του Δήμου Χανίων και έχει κάνει πολλαπλές παρεμβάσεις στον τομέα της ιατρικής περίθαλψης. Είναι λάτρης και ερευνητής της αρχαίας ελληνικής, κινέζικης, και ινδικής ιατρικής. Εχει έντονο ενδιαφέρον για την οικολογία, τη διατροφή και την ανατολική φιλοσοφία.

 

Δημοσιευμένα κείμενα του Κ. Αρχοντάκη

Οι σταθμοί της Ελληνικής Ιατρικής από την Αρχαιότητα ως τις μέρες μας

Unani Medicine still the active form of Ancient Greek Medicine

Η αναδιάρθρωση στη περίθαλψη

Με το ΠΕΔΥ του ΕΟΠΥΥ θα ζει όποιος αντέξει

ΕΟΠΥΥ ο νεότερος

Περίθαλψη με ποιότητα

H δαπάνη στην υγεία θέλει το φάρμακό της

Η πρωτοβάθμια περίθαλψη έχει ανάγκη μεταρρύθμισης

Ανατρέποντας τη λογιστική ιατρική

Η δημόσια περίθαλψη έχει ανάγκη μεταρρύθμισης

Το μνημόνιο της πρωτοβάθμιας περίθαλψης (Μέρος 2ο)

Το μνημόνιο της πρωτοβάθμιας περίθαλψης (Μέρος 1ο)

Η υπέρταση και ο διαβητικός ασθενής

Πολύ λογιστική… ολίγη περίθαλψη

Η λογιστική της περίθαλψης και οι νοσοκομειακές κλίνες

Η πρωτοβάθμια περίθαλψη σε σύγχυση

Τι είναι υπέρταση

Το μνημόνιο και η άρρωστη υγεία

Ο ασφαλισμένος προ των πυλών της μεταρρύθμισης στην υγεία

Η Ιατρική Εταιρεία Χανίων σε διαδικασία εκλογής νέου Δ.Σ. (Μέρος 2ο)

Η Ιατρική Εταιρεία Χανίων σε διαδικασία εκλογής νέου Δ.Σ. (Μέρος 1ο)

 

Τηλεοπτικές συνενετεύξεις του Κ. Αρχοντάκη

Τα Ασκληπιεία και ο Ιπποκράτης

 

Η πρωτοβάθμια περίθαλψη σε περιπέτεια

 

Η πρωτοβάθμια περίθαλψη σε σύγχυση

 

Ο Θεός Απόλλωνας και ο υιός του Ασκληπιός

 

Τα ‘Οργια και η Λατρεία του Διονύσου

 

Σταθοί τις αρχαίας ελληνικής ιατρικής (μέρος πρώτο)

 

Σταθμοί τις αρχαίας ελληνικής ιατρικής (μέρος δεύτερο)

 

Αρχαία ελληνική ιατρική

Konstantinos Archontakis was born in Crete, Greece in 1953. He holds a degree in Medicine (1978) and has specialized in Internal Medicine (1985). He also holds a Doctorate in Acupuncture (Sri Lanka, 1995). He has worked as an Occupation Medical Doctor for many years, and is currently working as a General Practitioner. He is using both conventional and alternative medical treatments.

Dr. Archontakis was elected as a board member of the Medical Association and Municipality of Chania-Crete and has done multiple interventions in the field of medical care. He is an avid reader of ancient Greek, Chinese, and Indian Medicine, and has a keen interest in Eastern Philosophy, Ecology, and Nutrition.

K. Archontakis speaking at the international seminar «Mind, Brain and Consciousness» in Thane, India (2010)

 

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο cretalive.gr στις 19 Οκτωβρίου 2015.

Η ομιλία του Κώστα Αρχοντάκη, ιατρού, στα εγκαίνια της εικαστικής έκθεσης “Συνομιλώντας με τον Μινωικό Πολιτισμό” στην Πύλη Σαμπιονάρα Χανίων το Σάββατο 17.11.2015 αφιερωμένη στην μνήμη του γλύπτη ,κεραμίστα, δασκάλου και ποιητή Χριστόφορου Σκλαβενίτη.

 

Ένας γιατρός είναι συνηθισμένος να δίνει πιστοποιητικά και ιστορικά νοσηλείας . Ωστόσο σήμερα υπέκυψα στην πρόταση της Οργανωτικής Επιτροπής να μιλήσω για το Χριστόφορο Σκλαβενίτη, γιατί είχα βιωματικές αναμνήσεις για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής του και θεώρησα χρήσιμο να σας τις καταθέσω σε τούτη την ημέρα μνήμης και τιμής για τον καλλιτέχνη, τον ποιητή, τον πνευματικό άνθρωπο, τον αξέχαστο φίλο.

Για τίτλο της εισήγησής μου επέλεξα ένα στίχο από την ποιητική του συλλογή «Ταξίδι με τα όνειρα»: «Αν χαθώ .» ένα βράδυ , μη ρωτήσεις τι έχω γίνει. Κανένας δεν θα ξέρει.» Το ποίημα αυτό, όπως και μεγάλο μέρος των πνευματικών του αναζητήσεων, απηχεί τους πολύμορφους προβληματισμούς του ανήσυχου ανθρώπου, που με πνευματικότητα σπάνια και ενόραση μυστηριακή προσπαθούσε να απαντήσει στα προαιώνια υπαρξιακά ερωτήματα.

Σε ανάλογα ερωτήματα αναφέρεται και η δική του Ιθάκη:

«Με τους συντρόφους που ξέμειναν,
Με τα περήφανα πλοία,
Με τα λάφυρα, με την κούραση, και τη δόξα μας,
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού για την Ιθάκη.
Στα βάθη της ψυχής μου
Διαλύεται, αχνοσκορπιέται,,
Σα φάντασμα, σαν ομίχλη
Το όραμα της Ιθάκης.
Γιατί , αν υπήρχε Ιθάκη
Δε θάχα φτάσει ως τώρα;»

(Aπό το ποίημα του Χριστόφορου Ιθάκη 1973-Δελφοί)

Δικαιολογημένη η ερώτηση:

* Μα Χριστόφορε, τέλος πάντων, αξίζει τόσο αυτή η Ιθάκη;

* Κώστα μου, μιλάμε για τη Λευκάδα, την πραγματική, για μένα, Ιθάκη

Γιατί στη Λευκάδα το 1926 γεννήθηκε ο Χριστόφορος Δημ. Σκλαβενίτης. Σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, κι έγινε δάσκαλός της. ΄Εκανε έρευνες γι΄αυτή. ΄Εγραψε, εξέδωσε βιβλία και έζησε αυτός και η οικογένειά του από την τέχνη του, προς την οποία πάντοτε αισθανόταν ένα μοναδικό και ιερό χρέος:

«είμαι της γνώμης πως κάθε μάστορας που δεν ακούστηκε ούτε πιο πέρα από το χωριό του, κάθε πήλινο σκεύος που κατασκεύασε, τεχνικές και ντόπιες ορολογίες που ανέπτυξε, προσθέτουν μία λέξη έστω, στο προαιώνιο βιβλίο της κεραμικής Ιστορίας του τόπου μας. Σε όλους εκείνους τους ομοτέχνους μου, λοιπόν, που κανείς δεν μνημόνευσε, αισθάνομαι το «χρέος» να μην αφήσω να λησμονηθεί η προσφορά και το όνομά τους».

Με τις σκέψεις αυτές προλόγισε την έκδοση μιας μνημειώδους προσωπικής του έρευνας που είδε το φως της δημοσιότητας το 2002 χάρη στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χανίων με τίτλο ” η λαική αγγειοπλαστική στη δυτική Κρήτη” .

Ωστόσο τα κεραμικά και κάθε είδους γλυπτά έργα του Χριστόφορου δεν έχουν μείνει μόνο στον τόπο μας. Πολλά από αυτά κοσμούν δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους στα πέρατα του κόσμου: στην Αμερική, στην Ιαπωνία, σε διαφορετικές πόλεις και χώρες μακρινές. Καλλιτεχνικά έργα υψηλής αισθητικής, υποδειγματικής λιτότητας στην έκφραση, σπάνιας δυναμικής στην απήχηση των μηνυμάτων τους. Τυχεροί οι συλλέκτες και τα Μουσεία που τα έχουν, τυχεροί κι εμείς σήμερα που τον

θυμόμαστε και θα απολαύσουμε με τα μάτια μας μερικά από αυτά σε τούτη την έκθεση.

Περιπατητής του κόσμου ολόκληρου ο ίδιος ο καλλιτέχνης, ο Χριστόφορος στην περιπλάνησή του σ΄αυτή τη ζωή, είχε την τύχη να γίνει ένας από τους πρώτους επισκέπτες και ερευνητές των ελληνόφωνων χωριών της Νότιας Ιταλίας. Το ποδήλατο ήταν το μέσο του εξερευνητικού ταξιδιού του ως μεταπτυχιακού φοιτητή, στα ευλογημένα σοκκάκια των αποικιών της αρχαίας Ελλάδας, στη Magna Grecia. ΄Οταν ιδρωμένος, ένα απόγευμα καλοκαιριού ζήτησε νερό από μια μαυροφορεμένη που καθόταν στη λουλουδιασμένη αυλή της, της είπε ότι έρχεται από την Ελλάδα, του είπε «έμπα έσω μου να μπεί ο ήλιος». Αυτή η πρόταση έδωσε τη δύναμη στα πόδια και στο μυαλό του να περπατήσει όλα τα ελληνόφωνα χωριά στην Κάτω Ιταλία και να καταγράψει μνήμες, αισθήματα και όνειρα των κατοίκων της Μεγάλης Ελλάδας.

Με την ίδια αυτή μυστηριακή δύναμη της πολιτιστικής συγγένειας και της ευαισθησίας για τη μακρινή κοινή καταγωγή των κατοίκων της περιοχής κατασκεύασε ένα μεγάλο γλυπτό που είναι τοποθετημένο ακόμα σήμερα ως προμετωπίδα στο παλιό Δημαρχείο της Calimera, της πόλης που τον ανακήρυξε επίτιμο δημότης της το 1966. Σε μιαν άλλη ιταλική πόλη στη Faenza της Ιταλίας υπήρξε μεταπτυχιακός φοιτητής στην Κεραμική Τεχνολογία, υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Στην Ιταλία τιμήθηκε δεόντως με το χρυσό μετάλλιο της Ιταλικής Γερουσίας το 1962, με το μετάλλιο του αργυρού Σταυρού του Σωτήρος το 1965 και με το 1ο βραβείο στη διεθνή έκθεση Φλωρεντίας.
Η σχέση του με την ιστορία και την έρευνα του παρελθόντος ήταν αδιάσπαστη σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Σε μια συνάντησή μας στο εργαστήριό του ένα Κυριακάτικο πρωινό, έμεινα με ανοιχτό το στόμα, βλέποντας το δάσκαλο να αναμιγνύει ασυνήθιστα υλικά, που για πρώτη φορά μου τα παρουσίαζε. Είχε ένα σοβαρό βλέμμα και ένα χαμόγελο επιτυχίας.

* «Δάσκαλε , θα με κεράσεις αυτό το ματζούνι πρωί-πρωί;» Δεν πήρα απάντηση.

* «Χριστόφορε, τί είναι πάλι τούτο, μήπως θυμήθηκες κανένα μπλάστρη που σούκανε η μάνα σου στη Λευκάδα;» ξαναρώτησα.

Ο Χριστόφορος, με μετρημένες κινήσεις, χρησιμοποιώντας μια πρωτόγονη ζυγαριά του 1930, «εργαλείο» μνήμης και ζωής, παρμένο από το πρώτο του εργαστήρι στον Πειραιά, ανακάτεψε στάχτη-άμμο, και κάτι περίεργες πολύχρωμες σκόνες από μεταλλικές ουσίες. Αυτές τις έβγαζε μέσα από παλιά σκονισμένα βάζα. Μπροστά στα μάτια μας δημιουργήθηκε μια μάζα πηλού.

Αγαπητοί, αυτό το μίγμα, το μίγμα του Χριστόφορου, είναι η μινωική μάζα που παρουσίασε στο Κρητολογικό Συνέδριο, το οποίο πραγματοποιήθηκε στα Χανιά το 2006. Πολλές μελέτες , κριτικές και έρευνες την ακολούθησαν. Από τη μάζα αυτή, αργότερα, δημιούργησε μικρά γλυπτά, μικρά έργα σε πλακίδια και γυναικεία κοσμήματα σπάνιας καλαισθησίας και μνημειώδους έμπνευσης.

Ένα άλλο απόγευμα, που πίναμε το σκέτο ελληνικό καφέ που συνήθιζε, στο μπρίκι που αυτός χρόνια χρησιμοποιούσε στο εργαστήριό του στο Καμπάνι, μου λέει:

* «Κώστα, τι θα γίνει με το πιασμένο μου πόδι, με την ισχυαλγία που με τριγυρίζει;»

* «Χριστόφορε, ας δοκιμάσουμε τον βελονισμό.», του πρότεινα διστακτικά.. Στην περίπτωσή του όμως ο αιφνιδιασμός προέκυψε από τα δικά του λόγια και όχι από τα δικά μου :

* «Μη μου πεις, Κώστα, ότι θα χρησιμοποιήσουμε τις αικίδες(βελόνες βελονισμού) της κόρης του Ασκληπιού της Ακεσώ;»

Όπως ήταν φυσικό, είχα μείνει έκπληκτος από την ερωταπόκρισή του. Ο Χριστόφορος «σαν έτοιμος από καιρό», κατά τον καβαφικό στίχο, δέχτηκε την πρόταση και τη θεραπεία.

Στις πέντε συνεδρίες που ακολούθησαν, παρατήρησα ότι ο Χριστόφορος μάζεψε πολλές από τις βελόνες που χρησιμοποίησα. Δεν πέρασαν παρά οι λίγοι μήνες του χειμώνα και την άνοιξη, στο εργαστήριό του, βλέπω τη φωτογραφία του καρφωμένη με τις βελόνες.

«Μάντεψε Κώστα τί κάνω;» με ρώτησε «Μα ,Χριστόφορε, εσύ θεραπεύεις πλέον τον εαυτό σου!!» , είπα με θαυμασμό.

Αυτομάτως στη σκέψη μου ήρθε ο διαλογισμός αλλά και η φροϋδική ψυχανάλυση. Η εφαρμογή της αυτοθεραπείας μέσω της δύναμης της σκέψης και της πίστης προβαλλόταν ξεκάθαρα μπροστά μου. Ο ασθενής μου αυτός δεν ήταν σαν τους άλλους. Η εντρύφησή του στους λαϊκούς μύθους, στην αρχαία παράδοση των πρώτων ιατρικών θεραπειών, η πνευματική του αναζήτηση σε όλα τα θέματα του έδινε τα εφόδια να υπερβεί τα όρια του αισθητού και του τετριμμένου στη ζωή και στην καθημερινότητά του, να διεισδύσει στο υποσυνείδητο, να εξερευνήσει το ασυνείδητο, να αναζητήσει διαισθητικά αλλά και πνευματιστικά κάθε πτυχή της συνείδησης χωρίς δισταγμό, χωρίς αναστολές, με την «αρετή και τόλμη», που απαιτεί η ελευθερία στην πιο υψηλή της διάσταση, στην πνευματική.

Δεν ήταν μόνο χρησιμοθηρικές αυτές οι αναζητήσεις, προκειμένου να δώσουν απόκριση στις αντικειμενικές ανάγκες του βίου. Ήταν θέμα ζωής και τέχνης, ήταν στοιχείο της βιοθεωρίας του και της φιλοσοφικής του στάσης απέναντι στα πράγματα.

Ο ικανός για αυτοθεραπεία Χριστόφορος, λοιπόν, δεν ήταν μόνο ο καλός φοιτητής, ο καλός πατέρας , ο υπεύθυνος επαγγελματίας, ο χαρισματικός δάσκαλος, ο επιτήδειος καλλιτέχνης. Ήταν ο φορέας της συμπυκνωμένης ελληνικής κουλτούρας, ο συνειδητός μελετητής και συνεχιστής των παραδόσεων, που τηρούσε και στην προσωπική του ζωή. Με αυτή τη μελέτη και την έννοια του εξερευνούσε τα πεδία του συνειδητού και ασυνειδήτου ψυχισμού των ανθρώπων, για να το μορφοποιήσει τόσο σε αυθεντικά βιώματα, όσο και σε σπάνια προσωπική καλλιτεχνική έμπνευση.

Από αυτές τις απόψεις στα μάτια όλων εμάς φαινόταν να πορεύεται ένα βήμα πιο μπροστά από το συνηθισμένο, ένα επίπεδο πιο πάνω από το αισθητό, ένα πεδίο πιο πέρα από το γήινο, στα όρια του μεταφυσικού και του ανεξήγητου για τους πολλούς.

Με τον Χριστόφορο είχα πολλές συζητήσεις κατά την προετοιμασία του βιβλίου του, που αναφέρεται στα Μοιρολόγια. Αυτό που με

εντυπωσίαζε δεν ήταν η από μνήμης απαγγελία των περισσοτέρων μοιρολογιών που κατέγραφε, αλλά η βιωματική αίσθηση που έδινε στην εκπομπή των εννοιών. Θέλω να πω ότι ο Χριστόφορος πιστεύει ότι η ψυχή δεν πεθαίνει, ότι μετά θάνατον ζωή υπάρχει, ότι συνεχίζει να υπάρχει μια επαφή του ονομαζόμενου νεκρού με τον ζωντανό και ότι όλα αυτά τα μοιρολόγια, που κατέγραψε στα χρόνια που έζησε, είναι οι προεκτάσεις και η αποτύπωση των μεταξύ των ανθρώπων σχέσεων. Η επικοινωνία των δύο κόσμων, του πάνω και του κάτω, είναι πραγματική και διαρκής:

-Γυναίκα, πώς με στόλισες, για πού έχεις να με στείλεις;
Μη θα να πάου στην ξενιτιά, μη θα να πάου στα ξένα;
Εγώ δεν πάω στην ξενιτιά, εγώ δεν πάω στα ξένα.
Παρ, πάου στην αλησμονιά, π αλησμονιέται ο κόσμος.-

Ο νεκρός μας προσπαθεί να μας πει δύο πράγματα, δύο πικρές αλήθειες: να μην ξεγελιόμαστε, όπως κι εκείνος δεν ξεγελιέται. Δεν πάει στην ξενιτιά, αλλά πάει εκεί που «αλησμονιέται ο κόσμος». Εδώ έχομε μια αντιγνωμία με τους νεκρούς. Εμείς πιστεύουμε πως εκεί που πάει θα λησμονήσει εκείνος τον κόσμο μας. Εκείνος όμως εννοεί ότι η λησμονιά η δική μας θα καλύψει τον κόσμο των νεκρών. Το μικρό απόσπασμα που σας διάβασα προέρχεται από το βιβλίο του “ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ ΠΟΡΟΥ ΛΕΥΚΑΔΑΣ”, που εκδόθηκε από τους συντοπίτες του τιμής ένεκεν το 2012.

Απόδειξη ότι ο Χριστόφορος πιστεύει σε αυτά που συνέλεξε, σε αυτά που με φροντίδα και αγάπη κατέγραψε, σε αυτά που συνήθιζε να επικαλείται και να επαναφέρει τακτικά στη μνήμη του είναι ότι μπροστά μου παράγγειλε στην Αργυρώ, τη γυναίκα του, στον τάφο του να υπάρχουν τα αγαπημένα του πουράκια και ένα εργαλείο της γλυπτικής του !

Όπερ και εγένετο!

 

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο ipyxida.gr στις 18 Σεπτεμβρίου 2015.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ  έσυρε με παράδοξο τρόπο τη χώρα σε εκλογές το Σεπτέμβρη του 2015, όταν  η  μεγάλη πλειοψηφία των βουλευτών, στην οποία ανήκουν και οι δικοί του, ψήφησαν «ναι» στο 3ο μνημόνιο.

Ποιό το όφελος της εκλογικής αντιπαράθεσης όταν δεν έχει ουσία; Μήπως το δίλημμα του καλού ή του κακού μνημονίου, της προοδευτικής ή της συντηρητικής εφαρμογής του, με τον καλό ή τον κακό πρωθυπουργό δεν είναι  ψεύτικο; Έτσι κι αλλιώς η ηθική και ιδεολογική υπεροχή όσων αναπαράγουν στο δίλημμα έχει εξαερωθεί.

Εάν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση έχει μόνο μια ελπίδα για να επιβίωσει. Θα είναι η εμπλοκή του στα συμφέροντα των ολίγων και η βαθύτερη εμπλοκή του στο σύστημα. Το σύστημα θα τον  σπρώξει εκεί που θέλει. Αλλιώς θα αφανισθεί. Από τα δείγματα της 7μηνης διακυβέρνησης δείχνει ότι δεν θα ρισκάρει να αντισταθεί. Γι” αυτό το λόγο συντηρεί το εκλογικό μπόνους και βρίσκεται σε πορεία συνεργασίας με τους πρώην αντιπάλους του.

Αν  γίνει αντιπολίτευση, η επιπλέον αποδόμηση του είναι το πιθανότερο, μια που το μπόνους δεν θα λειτουργήσει με το μέρος του, θα έχει συρρικνώσει την κοινοβουλευτική του εικόνα και η απώλεια της εξουσίας θα ζωντανέψει μέσα του αντιθέσεις.

Μετά τις εκλογές οι δυνάμεις της εργασίας, η νεολαία, οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι θα βιώσουν μια αυξανόμενη απελπησία. Θα αναζητήσουν, ως απαίτηση πλέον των καιρών, μία κοινωνική αντιπολίτευση ως μέτωπο γιά να αντιμετωπίσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφική συμπολίτευση του 3ου μνημονίου. Ένα μέτωπο που συνεργατικά θα αναδείξει και θα διεκδικήσει το όραμα που είναι τόσο παλιό άλλα κάθε φορά δείχνει τόσο νέο και άγνωστο. Θα έχει  ανάγκη οργάνωσης και διαχείρισης με μαζική συμμετοχή και αυστηρές δικλείδες ασφαλείας.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην “Εφημερίδα των Συντακτών” στις 4 Σεπτεμβρίου 2015.

Ένα κόμμα που κυβερνά και θέλει να διεκδικεί τον τίτλο του αριστερού και ταυτόχρονα ριζοσπαστικού, είναι η συνεπής δράση του υπέρ των διεκδικήσεων της μεγάλης μάζας των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων. Δράσεις οι οποίες είναι σε αντίθεση με τα συμφέροντα της παγκοσμιοποιημένης εξουσίας των αγορών και των τοπικών μεγάλων συμφερόντων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδίκησε τους παραπάνω τίτλους. Εξελέγη ως η ισχυρότερη κοινοβουλευτική ομάδα τον Ιανουάριο του 2015. Στη συνεχεία, η επτάμηνη πολιτική του, τον έφερε σε διάσταση από τον προεκλογικό του λόγο με αποτέλεσμα την διάσπαση του και την προκήρυξη
εκλογών για το Σεπτέμβρη του 2015.

Επί σειρά ετών ο ΣΥΡΙΖΑ έδινε την εικόνα του πλέον μαχητικού κόμματος ενάντια στα μνημόνια και στους πολιτικούς που τα επέβαλαν. Σήμερα μετά την κυβίστηση του, της διαπραγμάτευσης που δεν έφερε την απαλλαγή της χώρας από τα μνημόνια, τοποθετήθηκε στην
αντίπερα όχθη των προσδοκιών του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας. Θήλασε το νεότερο παιδί των μνημονίων, το τρίτο, το σκληρότερο, με τη θαλπωρή των πρώην αντιπάλων του που ήταν το ΠΑΣΟΚ , το ΠΟΤΑΜΙ και η ΝΔ.

Η αποτυχία της πολιτικής του, ο εσωκομματικός σεισμός που δημιούργησε το 3ο μνημόνιο και η αντιμετώπιση του με την άρον άρον προκήρυξη εκλογών δημιουργεί το ερώτημα από τι επιπέδου πολιτικό προσωπικό προήλθε. Δηλαδή χονδροειδώς πρέπει να απαντηθεί ποιός ήταν ο στενός κύκλος της ηγετικής του ομάδας που μας έσπρωξε για μία φορά ακόμα στις εκλογές της λίστας και του απαράδεχτου bonus. Ποιός είναι ο μηχανισμός που συντηρεί την βασική δομή της εξουσία στο νέο ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει να αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτική πρωτοπορία.

Απαντήσεις υπάρχουν πολλές άλλα σε αδρές γραμμές είναι και οι παρακάτω :

•  Το κορυφαίο του προσωπικό αναδείχτηκε συνειδητά ή ασυνείδητα με την υπεραπλούστευση μιας πολιτικής συνθημάτων που το οδήγησε στην κατάκτηση της εξουσίας.

•  Ενώ κέρδιζε ψήφους με το λαϊκισμό έπεφτε και ο ίδιος θύμα του. Οι περισσότεροι μέχρι και σήμερα δείχνουν αδυναμία να το παραδεχθούν και να το ομολογήσουν.

•  Υπάρχουν και αυτοί που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι χρησιμοποιούνται από μηχανισμούς συμφερόντων που ποτέ δεν θα ήθελαν να ταυτίζονται.

•  Είναι και οι εξουσιολάτρεις παντός καιρού και συμφερόντων.

•  Τα κομματικά μέλη και ιδιαίτερα τα ανώτερα που έμειναν σε θέσεις εξουσίας υπέκυψαν στο φόβο της εφαρμογής των στοιχειωδών κομματικών διαδικασιών που όφειλαν να εξαντλήσουν προ και μετά την υποτιθέμενη επίπονη διαπραγμάτευση.

Βέβαια όλα αυτά είναι η τραγωδία που ξεσκέπασε μια πλασματική ελπίδα. Τώρα καλύπτονται όσο γίνεται καλύτερα με καπνό από τεχνητά άλλοθι, όπως των ιδιόρρυθμων-κακών συνεργατών και της ασυνέπειας των δανειστών-εταίρων καθώς και στο προεκλογικό και μετεκλογικό διάλειμμα του επικοινωνιακού εντυπωσιασμού.

Το πλέον όμως απαξιωτικό για την κατ’ όνομα πλέον αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι έντεχνα το κυρίαρχο σύστημα μαζί του εφαρμόζει την πολιτική της ΤΙΝΑ (THERE IS NO ALTERNATIVE), στην οποία μέρα με την ήμερα αποδεικνύεται ότι συνειδητά η ηγετική της ομάδα παραδόθηκε.

Έτσι χρεώθηκε στην ΠΦΑ (Πρώτη Φορά Αριστερά) η αποτυχία της ελπίδας, προς όφελος όμως του κατεστημένου, που λειτουργεί πλέον ως άλλοθι σε μια σκληρότερη διαχείριση των αδύναμων συνανθρώπων μας. Την διπλή αυτή ήττα των δυνάμεων της εργασίας και της νεολαίας που την αποτελεί η πολιτική παράταση της εφαρμογή της ΤΙΝΑ από τη ΠΦΑ του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ανατραπεί με τη δημιουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού μετώπου που θα στοχεύει με μεγάλη σοβαρότητα αυτή τη φορά να υπερβεί τα όρια της αντιπολίτευσης.

Καθήκον πρώτο πρέπει να γίνει η αποκαθήλωση της μέχρι τώρα απάτης των βροντερών συνθημάτων και των πολιτικών θεατρινισμών μιας δήθεν μάχης που εξαντλείται μέσα στην λογική των κανόνων του συστήματος. Βλέπε το εκλογικό bonus, το αγκάλιασμα εκκλησίας- κράτους, της γραφειοκρατίας -του τραπεζικού συστήματος- του νομικού συστήματος κ.λ.π. δηλαδή το φαύλο κύκλο που κρατά την ατομική και κοινωνική δράση στην ποδηγέτηση μεγάλων συμφερόντων.

Καθήκον δεύτερο την εφαρμογή ενός πολιτικού σχεδιασμού που θα ενεργοποιεί και θα ενεργοποιείται από την λαϊκή συμμετοχή με δημοκρατικές και ταυτόχρονα παιδευτικές διαδικασίες, που θα επιτυγχάνουν σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική και πνευματική δραστηριοποίησή με αφετηρία τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντά εκάστου. Η εφαρμοσμένη κοινωνική, πολιτισμική και πολιτική ως νέα παιδεία θα θεμελιώνεται στις αρχές της διαλεκτικής. Η απομάκρυνση από τις προσωπικές καταξιώσεις και επιβεβαιώσεις θα είναι ο κανόνας.